X Rykowisko w Nowych Ramukach

X Rykowisko w Nowych Ramukach

Dyrygent i dwudziestu pretendentów

W samo południe, w sercu puszczy napiwodzko-ramuckiej, stawiło się dwudziestu śmiałków, którzy postanowili w konkursie nauczyć jelenie obyczajów rykowiska.

Krok dyrygenta zawsze we właściwym kierunku

Dyrygował nimi Piotr Różański. Najpierw przedstawił krzesło z PRL-owskim rodowodem, a dopiero potem owych dwudziestu odważnych.

Jurorzy w akcji

Kolejność prezentacji nie okazała się jednak przypadkowa. Na krześle owym zasiadła bowiem odważna aktorka ochotniczka, której zadaniem było wytrzymać nawałę puszczańskich amantów w niecodzienny sposób zabiegających o jej względy.

Spektakl zaczął się od trzęsienia ziemi. To jurorzy dobyli z siebie koncert rykowiska, huczki, godów cietrzewi, mrożących krew w żyłach odgłosów innych władców lasu. Jeśli ktoś to nagrał, stał się właścicielem przeboju. Jedno jest pewne. Póki oni żyją i będą potrafili dalej tak grać, to choćby zwierząt zabrakło, puszcza nadal będzie dźwięczeć do ostatniego tchnienia wiatru w koronach drzew.

Monotonny obowiązek

Po tym występie sam konkurs jakby zbladł. Dwudziestu wspaniałych powtarzało tę samą układankę w tej samej kolejności. Jurorzy nieopatrznie zasiedli na półambonach przystrojonych w świerkowe gałęzie. Zastanawiałem się, co będzie, gdy któryś przyśnie. Widziałem oczyma wyobraźni owo drugie trzęsienie ziemi. Na szczęście nie nastąpiło.

Pustułka

Podczas kolejnego nastego konkursowego występu zacząłem się szwendać po okolicy, gdy nagle zobaczyłem ptaki Łukasza Krawca, sokolnika. 

Ileż w nich było cierpliwości, gdy każdy, kto je ujrzał, chciał potarmosić pióra.

Płomykówka

Po drodze poznałem jeszcze takiego gościa, który, chociaż na przykrótkich łapach, jest sposobiony do gonienia dzików.

Spojrzawszy mu w łagodne i pełne empatii oczy, pomyślałem, że prędzej się z nimi zbrata, niż je wystawi pod lufy.

Po zakończeniu konkursu przyszedł czas na liczenie punktów. Zanim doszło do ogłoszenia wyników, zagrali Mistrzowie Polski, hejnaliści myśliwscy, odtwarzając pieczołowicie krok po kroku rytuał łowiecki. Potrafią to robić. Z prostych rogów wydobyli też jeden ze znanych niemyśliwskich standardów.

I na koniec feta. Oto zwycięzcy konkursu.

Zwycięstwo zostało utrwalone oparami parafiny.

Żubry, niedźwiedzie, jelenie, sarny, dziki, wilki, cietrzewie, głuszce, lisy, zające, jastrzębie, orły, dzięcioły wszelkiej maści, kormorany, czaple, kaczki, łyski… – za rok, w pierwszą sobotę września, macie szansę nauczyć się prawidłowego wydawania głosów w każdej życiowej sytuacji. Tutaj tonację podają mistrzowie.