Znajomy z fb, autor wielu dowcipnie podejrzanych scenek przyrodniczych, przyznał, że płynął
szlakiem Krutyni bez aparatu fotograficznego. Byłem poruszony jego wyznaniem.
Bez aparatu nie mam odwagi wyjść nawet na kwadrans za próg domu w Przykopie, na
przykład wyprowadzając Mikę na spacer. Na pozór łąka za płotem, zagajniki na
pagórkach, polne stawy i rowy melioracyjne błyszczące wodą w promieniach
wczesnego słońca, to żaden widok dla konesera łatwych wrażeń właściwych
patetycznym krajobrazom. Jestem jednak wyznawcą drugiej opcji:
- Chcesz zobaczyć piękno? Postaraj się.
 |
| Warmiński lis |
 |
| Żuraw |
 |
| Przykopski krajan |
 |
| Zakąsił |
Przechodząc ścieżką w wysokiej trawie za
ogrodzeniem działki, już szykuję aparat do fotografowania. Okazja może zdarzyć
się zaraz za ostatnimi sosnami, które się same wysiały na łące nieopodal
zarastającego stawu. Może być to lis, bocian, żuraw albo krzyżówki figlujące
pod kępą turzyc i wikliny otulającej samotne brzózki. Wychodząc na otwartą
przestrzeń, nie znam dnia, godziny ani chwili. Czujność. Oczy dookoła głowy.
Wyostrzony słuch…
 |
| Idzie sobie przez Przykop |
 |
| Taki zestaw to codzienność Przykopu |
 |
| Miły sercu obrazek |
 |
| Zające w sianie |
Ułamek sekundy decyduje o intensywności doznania.
Jeśli to przemieszczająca się przez zboże łania; skradający się lis; zające
bawiące się między pasmami schnącego siana; spacerujący nieopodal bocian;
krzyczący żuraw; łabędzie krzykliwe nadające spod chmur; przelatująca
cierniówka (parka uwiła sobie gniazdo pod gałązkami grabu na naszej działce) –
muszę polegać na automatyce i oprogramowaniu aparatu, a nie na ręcznym
ustawianiu parametrów ekspozycji. Nie ma czasu. Szczęście jest, albo go nie ma.
Jedyne, co pozostaje, to intuicyjne kadrowanie.
 |
| Złapiesz w obiektyw albo nie - nastawienia się nie liczą |
 |
| Sobie odleciał |
Z braku spektakularnych zdarzeń, przyciągających
uwagę ruchem, ulotnym wrażeniem, skupiam się na szczegółach otoczenia. Nawet banalne
kwiaty, zakola rowu melioracyjnego, żaby tetryczące w tatarakach, stają się w
świetle złotej godziny atrakcyjne.
 |
| Tetryczą w słońcu |
Codziennie wychodzę o świcie na łąki i pola dolinki
rozciągającej się od Przykopu w kierunku Nowego Przykopu i Nowej Wsi i za
każdym razem wracam z foto-trofeami. Potwierdzającymi spostrzeżenia uważnych
obserwatorów życia, że znajome widoki oglądane po wielokroć wydają się za
każdym razem inne. Tożsamość kształtów krajobrazu nie przekłada się na
podobieństwo wrażeń i doznań estetycznych. Lada wahnięcie pogody, powiewu
wiatru, układu chmur na niebie, pierwsza lepsza zmiana sytuacyjnego kontekstu,
pory dnia, roku, jakieś niepozorne odciski antropocentryczne… wszystko to sprawia,
że powtarzające się zdjęcia nabierają zgoła innej treści. Przeglądane po kolei
zdają się snuć wątki niekończącej się opowieści o rzece trwającego życia…
To jeden z powodów, dla których uwielbiam oglądać galerię Massimo Petritoli (Kasiulowej ze skasowanego Panoramio). Owa
niepowtarzalność wrażeń sprawia, że każdy przyjazd do Przykopu niesie w sobie
zapowiedź kolejnej przygody.
 |
| Zwiastun burzy |
 |
| Czarodziejski ogród |
Pola i łąki emanują niezwykłą energią. W
zagajnikach między ludzkimi siedliskami są miejsca, gdzie na świat przychodzą
sarny, jelenie i dziki. Te zdjęcia na przykład zrobiłem wczoraj. Przypadkiem.
Łania tuż po połogu i narodzone cielę. Wytrzymały moją obecność, kiedy szedłem
łąką wzdłuż rowu melioracyjnego na północ. Poderwały się do ucieczki przez łan zboża i przydomową łąkę,
opuszczając przytulne zarośla pod zagajnikiem za rowem, gdym wracał.
Wiedziałem, jak je podejść. Nie skorzystałem jednak z okazji. W końcu byłem u
nich tylko na chwilę.
